အေဖေျပာဖူးတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလးပါ။ စိတ္ထဲမွာခုထိ စဲြေနလို႔ အားလံုးနဲ႔ share လုပ္ျဖစ္သြားတာ။
“အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကိုနားမလည္ေပးဘူးဗ်ာ။ အေဖလုပ္ခ်င္တာၾကီးဘဲ အေဖသိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အခု ၁၀တန္းေအာင္ျပီးျပီဗ်။ ကေလးေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရင္ကလို အေဖေပးသမွ်အမိန္႔ေတြကို တစ္ခြန္းျပန္မေျပာဘဲ ခံလာတဲ႔အေကာင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒိုင္ယာရီ၊ ဒိုင္ယာရီ။ ခုလည္းလာျပန္ပလား၊ ဒီဒိုင္ယာရီဆိုတဲ႔ဟာ။ စာစေရးတတ္ကထဲက ဒိုင္ယာရီဘဲေရးလာရတာ။ ပထမတန္းမွာ အဆင္႔ ၁ ရေတာ့လည္း ဆုေပးတာတဲ႔၊ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္။ ထူးခြ်န္ေျဖတာေအာင္တုန္းကလည္း ဒီဒိုင္ယာရီဘဲ။ သူမ်ားေတြ MP4 ေတြ၊ ကတ္ဆက္ေတြ အိမ္ကဆုေပးတာဆိုျပီးလာၾကြားတဲ႔အခ်ိန္ အေဖ႔သား ေဟာဒီ႔ကေကာင္ၾကီးက ဒိုင္ယာရီကိုဘဲ ေန႔စဥ္ကုန္းေရးေနခဲ႔ရတာ။ “
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုပင္အံ့ၾသမဆံုးျဖစ္ရပါသည္။ တစ္သက္လံုးတစ္ခါမွ မိဘကို “မဟုတ္ဘူး” လို႔ေတာင္မျငင္းခဲ႔တဲ႔ ကြ်န္ေတာ္၊ ခုေတာ့အေဖ႔ကို ခါးသီးစြာပင္ျပန္ေအာ္ေနမိပါလား။ အေဖလည္းအေတာ္ shock သြားပံုရသည္။ စကားတစ္လံုးမွျပန္မေျပာဘဲ ကြ်န္ေတာ္႔ကိုပင္ ထူးဆန္းစြာၾကည္႔ေန၏။ ထိမ္း၍မရေတာ့ပါ။ ၁၅နွစ္လံုးလံုးမ်ိဳသိပ္ခဲ႔ရတဲ႔ နာက်င္မႈေတြ
အားလံုးပြင္႔အန္ထြက္လာခဲ႔သည္။
“ ခုကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကြားထားျပီးျပီဗ်။ ကားအသစ္ရရင္အားလံုးကိုေခၚျပီး ျမိဳ႔တစ္ပါတ္ ပတ္မယ္လို႔လည္း ခ်ိန္းျပီးျပီ။ ခုအေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီဒိုင္ယာရီစာအုပ္ၾကီးဘဲ လာေပးေတာ့ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုဘယ္လိုမ်က္နွာနဲ႔ဆက္ေပါင္းရေတာ့မလဲ။ ဒိုင္ယာရီဆိုတာၾကီးကို ကြ်န္ေတာ္ေရးခ်င္လြန္းလို႔ေရးတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ အေဖစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေရးျပေနရတာ။ အရင္တုန္းက လက္ေဆာင္ဆိုတာနဲ႔ ဒိုင္ယာရီဘဲေပးေနခဲ႔တာကို ထားပါေတာ့။ ဒီတစ္ခါ ၁၀တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးပါရင္ ကားေလးတစ္စီး၀ယ္ေပးပါလို႔ အေသအခ်ာေျပာထားရဲ႔သားနဲ႔။ အဲဒါကိုဗ်ာ၊ အေဖက….. ”
ကြ်န္ေတာ့္အသံတိမ္၀င္သြားခဲ႔သည္။ အျမင္အာရံုသည္လည္းမ်က္ရည္စတို႔ျဖင္႔ ေ၀၀ါးလာသည္။ ရိွရိွသမွ် ေဒါသအားတို႔ျဖင္႔ အေဖလက္ေဆာင္ေပးေသာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ပစ္ခ်ကာ ကြ်န္ေတာ္အေဖ႔ကိုေက်ာခိုင္းခဲ႔သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ထိုေန႔က ကြ်န္ေတာ္အိမ္ေပၚကဆင္းလာသည္႔ေန႔ပင္…..
သူငယ္ခ်င္း မ်ိဳးေအာင္အိမ္တြင္ ညအိပ္ညေနတည္းလာခဲ႔ရာ ၂ရက္ေျမာက္ေသာေန႔… ၾကီးေမ ဖုန္းဆက္လာသည္။ အေဖ ေသြးတိုးျပီးအိပ္ရာထဲလဲေနတယ္တဲ႔… ကြ်န္ေတာ္႔ေၾကာင္႔ဘဲ္ျဖစ္ရမည္။ အေဖကေဒါသထြက္ရင္ ေသြးတိုးတတ္သည္ မဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္ အေဖကိုသြားၾကည္႔ရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အေဖအားေတာင္းပန္ရန္ အစီအစဥ္မရိွ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘက္ကမွန္သည္ဟု ခိုင္ခိုင္မာမာယူဆျမဲပင္္။
အေဖ႔အခန္းသည္ ေဆးနံ႔တို႔ျဖင္႔ပိတ္ေလွာင္ေန၏။ အေဖကေတာ့ ခုတင္ေပၚတြင္ ေခြေခြေလးအိပ္ေနသည္။ နေဘးတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၁၀တန္းဂုဏ္ထူးရသျဖင္႔လက္ေဆာင္ေပးထားေသာ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ကို အိမ္ေပၚမွဆင္းေစခဲ႔ေသာ စာအုပ္။ ဘာေၾကာင္႔ဟူေသာ တိက်သည္႔အေၾကာင္းျပခ်က္မရိွဘဲ ထိုစာအုပ္ကိုကြ်န္ေတာ္ကိုင္ၾကည္႔မိသည္။ စာအုပ္အဖံုးကိုအလွန္….. ေသသပ္လွပေသာ စာအုပ္အဖံုးေနာက္တြင္ Tape ျဖင္႔အေသအခ်ာကပ္ထားေသာ ေသာ႔တြဲတစ္တဲြ နွင္႔ စာတိုေလးတစ္ပုဒ္ ကြ်န္ေတာ့မ်က္စိေရွ႔ေရာက္လာသည္။ စာတိုေလးေရးထားသည္မွာ… “ ၁၀ တန္းကိုထူးခြ်န္စြာေအာင္ျမင္တဲ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္၊ ငါ႔သား။ လုပ္သင္႔တာေတြလုပ္ျပီး လုပ္ခ်င္တာေတြလည္းလုပ္ရမွာေပါ့။ ဒီမွာ မင္းလိုခ်င္တဲ႔ ကား။ လိွမ္႔ခ်င္ရာလိွမ္႔ေပေတာ့” တဲ႔။
ကြ်န္ေတာ္႔ ပါးျပင္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင္႔ ပူေႏြးသြားခဲ႔ရပါသည္။
