အေဖ့ ရဲ႔သား (၂)

ကြ်န္ေတာ္ ၁၂နွစ္ျပည္႔ေမြးေန႔ မေရာက္ခင္တစ္ေန႔၊ အေဖ့အား နာၾကည္းခ႔ဲေသာေန႔၊ ထိုေန႔က အေမအိမ္ေပၚမွ ဆင္းသည္။

“အဲေလာက္ျဖစ္ေနရင္လည္း ကြာမယ္ကြာ။” ဟုေျပာလိုက္ေသာ အေဖ႔စကားသံကို ကြ်န္ေတာ္ နား ၂ဖက္ပိတ္ထားသည္႔ၾကားကပင္ အေသအခ်ာၾကားလိုက္ပါသည္။ အေဖနဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ ျပႆနာကို္ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းနားမလည္နိုင္ေပမယ္႔ အေၾကာင္းရင္းခံက အေဖ့ေဒါသေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ေငြကိုပို၍အေလးထားသူ အေဖ၊ ေအးခ်မ္းေနေသာ မိသားစုဘ၀ေလးကို ဖ်က္စီးခဲ႔သူ အေဖ။ ကြ်န္ေတာ္အေဖ့ကို မုန္းတီးခဲ႔မိသည္။ စိတ္နာခဲ႔မိပါသည္။

ယခုကြ်န္ေတာ္ ၁၀တန္းေရာက္ျပီ။ သူငယ္ခ်င္းမိဘေတြ သားသမီးနဲ႔ြ ဘယ္လိုင္းစိတ္၀င္စားသလဲ၊ ၁၀တန္းျပီးရင္ ဘာဆက္တက္မလဲ စသျဖင္႔ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေနခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအေဖေျပာေသာ တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားလံုးမွာ “ေကာင္းေကာင္းေျဖ။ ဆရာ၀န္လိုင္းအမွတ္မီွေအာင္လုပ္၊ မင္းဆရာ၀န္ျဖစ္ရမယ္။ ဒါမွဂုဏ္ရိွမွာ။” ဟူ၍…..

ဆရာ၀န္…ဆရာ၀န္သည္ကြ်န္ေတာ္ အမုန္းဆံုးအလုပ္။ ေဆးထိုးအပ္ကိုယ္မည္႔အစား ဓါးမကိုင္ကာႏြားသတ္သမားဘဲလုပ္စားလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကို မနွစ္သက္ေသာ ေရြးခ်ယ္မႈျဖင္႔ အဆံုးမသတ္လို။

အမွတ္မီွေအာင္လုပ္ရမယ္… အမွတ္မီွရင္……. အမွတ္မီွမွ………။

ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ အလြန္ရူးမိုက္ေသာအေတြးတစ္ခု၀င္ေရာက္လာသည္။ ဆရာ၀န္လိုင္းဆုိတာ အမွတ္ျမင္႔မွရနိုင္တာဘဲ။ ဘာသာ ၁ခုခုကို ေအာင္ရံုေလးဘဲေျဖရင္ ေဆးေက်ာင္း၀င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဆိုဆရာ၀န္လည္းလုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့….။

---------xxx-------------------------------xxx-------------------------------xxx---------

“ဘယ္လို…? နင္ရူးမ်ားေနလား၊ ရဲေခါင္။ ဒါမွမဟုတ္ ညက Playstation ေဆာ့တာမ်ားသြားလား?”

ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ဆူး ၁ေယာက္ကြ်န္ေတာ့္ idea ေၾကာင္႔ထိုင္ေနရာကပင္ထ၍ ခုန္၏။

“နင္ဘာေတြေတြးေနတာလဲဟာ။ နင္ဆရာ၀န္မလုပ္ခ်င္ေၾကာင္း နင္႔အေဖကိုေျပာျပလိုက္ရင္ ျပီးတာဘဲေပါ့။”

ကြ်န္ေတာ္သူ႔မကို ေမာ့မၾကည္႔ဘဲ ေခါင္းခါမိသည္။ အစတည္းက အေဖနဲ႔စကားေျပာရင္ အေပါက္လမ္းတည္႔သည္မဟုတ္။ ဒီကိစၥေၾကာင္႔ကြ်န္ေတာ္ ထပ္၍အျငင္းမပြားခ်င္။ ဘယ္သူနိုင္မွန္းၾကိဳသိေနတဲ႔ တိုက္ပြဲတစ္ခုကို ဘာလို႔စေနမလဲေလ…..

“နင္ ၁၀တန္းအမွတ္ေကာင္းမွ ၾကိဳက္တဲ႔လိုင္းေလွ်ာက္လို႔ရမွာ။ နင္သြားခ်င္တဲ႔ US ကိုလည္းသြားလို႔ရမွာ။ နင္႔ IQ နဲ႔ all D ေလာက္အသာေလးရနိုင္တဲ႔ဟာကို… အရူးမထခ်င္စမ္းပါနဲ႔ဟာ။ “

ဒီတစ္ခါလည္းကြ်န္ေတာ္ သူ႔မ်က္နွာကို မၾကည္႔ဘဲေျပာမိသည္။ “နင္ငါ႔အေဖကို နားမလည္ပါဘူး၊ ဆူးရယ္။”

“နင္က နင္႔အေဖကို ျဖစ္ခ်င္တာေတြဖြင္႔ေျပာဖို႔ထက္ စာေမးပဲြကို ေအာင္ရံုဘဲေျဖရတဲ႔လမ္းကိုေရြးမယ္ေပါ့? "

ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ္႔လိုက္သည္။ သူမ မ်က္၀န္းနဲ႔ေ၀းရာလမ္းမၾကီးေပၚကို ၾကည္႔ေနစဲ……..။

---------xxx-------------------------------xxx-------------------------------xxx---------

စာေမးပဲြနားနီး၍ က်ဴရွင္က ပိုင္းေလာ့ဆိုလား ဘာဆိုလားစစ္သည္။ ဘာမွေတာ့မဟုတ္… တကယ္႔ ၁၀တန္းေျဖသလို အခ်ိန္အတိအက်၊ စည္းကမ္းအတိအက် ျဖင္႔ေျဖခိုင္းျခင္းပင္။ ဒီေန႔ Bio ပိုင္းေလာ့။ ေမးခြန္းေတြက မခက္ပါ။ အခ်ိန္မျပည္႔ခင္ပင္ အကုန္ေျဖျပီးေလျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ plan ကိုစပါေတာ့မည္။ Bio သည္ေအာင္ရံုသာေျဖရန္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာဘာသာတစ္ခု။ အမွတ္ေလ်ာ႔ေအာင္လုပ္သည္႔ နည္းလမ္းေတြက မ်ားပါသည္။ သိပ္စဥ္းစားရန္မလို… ေပတံနွင္႔ ေဘာပင္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ ေနာက္ဆံုးေျဖထားေသာ ေမးခြန္းရွည္ ၂ပုဒ္ကို ျခစ္ခ်လိုက္သည္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ အမွတ္ ၄၀ေလာက္ျပဳတ္ျပီ။ ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေက်နပ္ကာျပံဳးမိပါေသးသည္။

---------xxx-------------------------------xxx-------------------------------xxx---------

ဒီေန႔ Bio ဆရာမက အေဖ့ကိုေခၚေတြ႔တယ္ဆိုဘဲ။ အားလံုးကိုရင္ဆိုင္မည္ဟုအားတင္းထားရင္းနွင္႔ပင္ နွလံုးခုန္သံေတြျမန္လာခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အမွတ္ကို သိျပီးလွ်င္ေတာ့ အေဖ့ကြ်န္ေတာ့္ကို နွစ္ျပားမတန္ေအာင္ဆူေတာ့မည္။ ေဗဒင္ေမးစရာမလို၊ က်ိမ္းေသပင္။

“သား၊ လူေလးရဲေခါင္။ ခဏထြက္ခဲ႔ပါဦးကြာ။ အေဖေျပာစရာရိွလို႔။”

ေဟာ… အေဖျပန္လာျပီ။

သား? လူေလး? အေဖကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီလိုမေခၚတာၾကာပါျပီ။ ခုမွဘာလို႔မ်ား…??? Bio အမွတ္ေတြျမင္လို႔ အေဖေဒါသထြက္လြန္ျပီး ေပါက္သြားျပီလား။ ကြ်န္ေတာ္မထြက္လာမွာစိုး၍ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ျဖင္႔ေခၚျခင္းလား။ Question marks… question marks…….

ဘယ္လိုေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္အေဖ့ကုိရင္ဆိုင္ရမွာဘဲေလ။ ထြက္တာေပါ့။

ရိွရိွသမွ် သတၱိတို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုသြင္းကာ အေဖထိုင္ေနေသာ ကုလားထိုင္ဆီသို႔ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔သည္။

အေဖ ရဲ႔သား

ၾသ... ဒီ blog ေလးကိုေတာင္လွည္႔မၾကည္႔ျဖစ္တာအေတာ္ၾကာေနပါ့လား။ ဖုန္မကဘူး၊ မိႈေတာင္တက္ေနေလာက္ျပီ။ Post အသစ္ေတြကို ေရးေတာ့ေရးျဖစ္ပါတယ္။ Publish လုပ္ဖို႔မအားနိုင္ဘူးျဖစ္ေနလို႔..... ဒီေန႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္းတိုေလးရဲ႔ နိဒါန္းတစ္ပိုင္းတစ္စေလးကို မရရေအာင္တင္လိုက္ပါတယ္။ Enjoy... :)

အေဖ။ ။
အေဖ ဆိုေသာ စကားလံုးအားၾကားလိုက္ရသည္နွင္႔ ငယ္စဥ္က အေဖကြ်န္ေတာ့ကို စာသင္ေပးေနေသာ ပံုရိပ္၊ ပံုျပင္ေျပာျပေနေသာ ပံုရိပ္တို႔ တစ္ဖြားဖြားေပၚကာလာ၏။ အေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့္ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္၊ အေမ့ ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ အရာအားလံုးထက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုကို ပိုအေလးထားတယ္ဆိုတာ အေဖဖြင္႔ထုတ္မေျပာေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားမိရပါတယ္။

“သားတစ္ေယာက္ထဲရိွလည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေအးေဆးဘဲဗ်ိဳ႔။ ဒီေကာင္က ၾကီးလာရင္အားကိုးရမွာဗ်။” ဟူ၍မိတ္ေဆြတို႔အား အေဖေျပာေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ေလဘ၀င္ဟပ္၍ မဆံုးနိုင္ခဲ႔။ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို အသိဆံုးသူျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္သည္တို႔ကို အေလးထားရံု၊ သိရုံသာမက မရရေအာင္လည္း ျဖည္႔စြမ္းေပးသည္။

အလုပ္ေတြရိွလ်က္နွင္႔ပင္ ၃လတစ္ခါ မိသားစုအေပ်ာ္ခရီး အတူထြက္တာေတြ၊ မနက္အေစာထစရာ ရိွလ်က္နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္မအိပ္မခ်င္း ပံုေျပာျပတာေတြ….. အေဖ့ေမတၱာကို ငယ္စဥ္ဘ၀က ကြ်န္ေတာ္အျပည္႔အ၀ ခံစားခဲ႔ရပါသည္။

သို႔ေသာ္….. ထိုအခ်ိန္တို႔ကို ယခုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္မရနိုင္ေတာ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ၇နွစ္သားအရြယ္တြင္ ယခင္ဘိုးဘြားပိုင္ေကာ္ဖီျခံကို အေဖထိုးခ်ဲ႔ကာ ေကာ္ဖီစက္ရံုတည္ခဲ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အေဖသည္အျခားသူတစ္ေယာက္၊ အျခားသူစိမ္းတစ္ေယာက္လုိပင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔ပါသည္။ အျမဲတေစ ျပံဳးရႊင္ေနေသာ အေဖ့မ်က္နွာသည္ပင္ ယခုအခါခက္ထန္လာခဲ႔ျပီ။ အေဖညညဆို အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည္။ ၄၊ ၅ ရက္ဆက္တိုက္ စက္ရံုမွာဘဲအိပ္ျဖစ္ခဲ႔သည္႔ ညေပါင္းလည္းမနည္းေတာ့။ အေဖ႔ညအိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္တို႔ကိုပင္ မၾကားရသည္မွာၾကာေလျပီ။ အရင္တုန္းက မိသားစု ၃ေယာက္ထမင္းလက္ဆံုစားခဲ႔ သည္႔စားပဲြ၀ိုင္းၾကီးလည္ စတိုခန္းသုိ႔ေရာက္ခဲ႔ျပီ။ ဒါေတြကို အေဖမသိပါ။ ဂရုလည္းမစိုက္ခဲ႔ပါ။ စက္ရုံ စရင္းဇယားေတြထဲမွာပင္ နစ္ျမဳပ္ေနခဲ႔သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ၁၂နွစ္ျပည္႔ေမြးေန႔ မေရာက္ခင္တစ္ေန႔၊ အေဖ့အား နာၾကည္းခ႔ဲေသာေန႔၊ ထိုေန႔က အေမအိမ္ေပၚမွ ဆင္းသည္။

ဆက္ပါဦးမည္...