ခု post ကတကယ္ေတာ့ အေဖ့ရဲ့သား ေဆာင္းပါးရဲ့အဆက္ပါ။ ဒီတိုင္းၾကီးဖတ္ရင္ အရသာေပါ့တာမို့ အေဖ့ရဲ့သား (၁) နဲ့ (၂) ကိုအရင္ဖတ္ေစခ်င္ပါ၏။
ျပီးျပည့္စံုေသာ မိသားစုဘ၀။
ကြ်န္ေတာ္အျမဲတည္း ေတာင့္တခဲ့ေသာအရာ… ဘယ္ေတာ့မွလည္း ျပန္မရနိုင္ေတာ့ေသာအရာ…
ကြ်န့္ေတာ့္အသက္ ၅၀ျပည့္ခဲ့ျပီ။ ဒီအသက္အရြယ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္မွာအနာဂါတ္မရိွနိုင္ေတာ့၊ အတိတ္သာက်န္ရစ္သည္။ အတိတ္ကိုစဥ္းစားလွ်င္ေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါသည္။ ကြ်န့္ေတာ့္တြင္ ဇနီးေခ်ာေလး ျငိမ္းလည္းရိွခဲ့သည္။ သားလိမၼာေလး ရဲေခါင္လည္းရိွခဲ့သည္။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးျဖင့္ေနရေသာ္ငွား ကြ်န္ေတာ္ေက်နပ္မိသည္။
သို့ေသာ္…ကြ်န္ေတာ္ဤမွ်နွင့္ ေက်နပ္ေန၍မျဖစ္။ သားေလးရဲေခါင္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ဒီ့ထက္ၾကိဳးစားရမည္။ သားၾကီးလာရင္ ၾကိဳက္တဲ့ပညာေရးလမ္းေၾကာင္းေရြးနိုင္ေအာင္၊ လူပံုအလယ္တြင္ ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ေနနိင္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ၾကိဳးစားရမည္။ ထို့ေၾကာင့္လည္း ကြ်န္ေတာ္ေကာ္ဖီျခံလုပ္ငန္းကို တိုးခ်ဲ့ကာ ေကာ္ဖီခ်က္စက္ရံုတည္ေထာင္ခဲ့၏။
ေကာ္ဖီခ်က္လုပ္ငန္းမွာ အျပိဳင္အဆိုင္မ်ားလွသည္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း စီးပြားေရး အေတြ့အၾကံဳသိပ္မရိွ သျဖင့္ ၂၄နာရီလိုလိုပင္ စာရင္းဇယားေတြၾကားထဲ ေခါင္းစိုက္ေနခဲ့ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္သိပါသည္။ ယခင္ကလို ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာမိသားစု အတြက္သိပ္အခ်ိန္မေပးနိုင္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ျငိမ္းေရာ၊ သားေလးသာအိပ္ေမာက်ေနသည္ကမ်ားသည္။ အိပ္ေပွ်ာ္ေနေသာ သားေလးကိုသာပံုျပင္ေျပာျပကာ မ်က္ရည္က်ရံုမွလြဲ၍ သူ့အတြက္ဘာမွ မလုပ္ေပးနိုင္ခဲ့။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ ျငိမ္း… ကြ်န္ေတာ့္ကို သစၥာေဖာက္ခဲ့သည္။
“ေယာက်ၤားရဲ့ၾကင္နာမႈကို မရတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ကိုရွင္သိရဲ့လား။ ကြ်န္မမွာ လင္ငုတ္တုတ္ရိွလ်တ္နဲ့ မုဆိုးမလုိဘဲ။” တဲ့… ျငိမ္းေျပာဖူးသည္။
ကြ်န္ေတာ္ထိုခံစားမႈကို မသိေကာင္းမသိျဖစ္မည္။ သို့ေပမယ့္… ကိုယ့္မိန္းမကိုယ့္အေပၚသစၥာေဖါက္သြားသည့္ ခံစားမႈကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ရပါသည္။ ျငိမ္းနဲ့ကြ်န္ေတာ့္ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မင္းသူ အေၾကာင္းသတင္းေတြထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုသတင္းေတြကို ျငိမ္းမျငင္းခဲ့ပါ။
“ဟုတ္တယ္ေလ။ ကြ်န္မကို ၾကင္နာမႈေပးနိုင္တဲ့သူကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တာဘဲ။” ဟုေသြးေအးေအးျဖင့္ တုန့္ျပန္ခဲ့သည္။
“သား ၁၂နွစ္ျပည့္ ေမြးေန့ထိေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလိုေနေပးပါကြာ။ ငါ့သူ့ကိုစိတ္မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး။”
ကြ်န္ေတာ္ေတာင္းပန္ေနသည္ကိုပင္ ျငိမ္းလက္မခံ။ ကြာရွင္းေပးရန္ပင္ သူေတာင္းဆိုခဲ့သည္။
“အဲေလာက္ေတာင္ျဖစ္ေနလည္းကြာဟာ။”
ျငိမ္းအတြက္ ကြ်န္ေတာ့္၏ ေနာက္ဆံုးစကားလံုးပင္…
------------------ xxx ---------------------- xxx ------------------------ xxx ----------------
အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြယ္လိုက္တာ။ သားေတာင္ ၁၀တန္းေက်ာင္းသားၾကီးျဖစ္ျပီ။ ခုခ်ိန္ထိ ျငိမ္းကိုကြ်န္ေတာ္ အိမ္ေပၚက နွင္ခ်လိုက္သည္ဟု သားထင္ေနဆဲ။ ကြ်န္ေတာ္မေျဖရွင္းလိုပါ။ သားနွလံုးသားထဲမွာ ျငိမ္းကို မိခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ရိွသြားေစခ်င္သည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြသိသြားလည္း သားစိတ္ထိရံုကလြဲျပီး ဘာေကာင္းက်ိဳးမွရိွလာမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ကြ်န္ေတာ့္သားက တကယ့္ကိုဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ေကာင္ဗ်။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြဆို သူ့ကိုအျမဲခ်ီးက်ဴးရတယ္။ ၁၀တန္းက်ဴရွင္မွာဆိုသူက Top ဘဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က မၾကာခနဆိုသလို သားရဲ့ဆရာ၊ ဆရာမနဲ့သားအေၾကာင္းေဆြးေႏြးေနက်။ ခုလည္း သားရဲ့ Bio ဆရာမက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚထားသည္။ သားအေၾကာင္းခ်ီးမြန္းခန္းဖြင့္ေတာ့မည္ထင္၏။ သားအေၾကာင္းနားေထာင္ရမည္ဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္အလြန္တက္ၾကြမိသည္။ ခုလည္း ဆရာမက ၂ခါေခၚစရာမလို၊ သူ့ရံုးခန္းေရွ့သို့ေရာက္ျပီးသားပင္။
ဆရာမေလးမ်က္ႏွာကိုၿမင္လိုက္သည္ႏွင့္ကြ်န္္ေတာ္အေတြးမွားယြင္းေနေႀကာင္းသတိထား
လိုက္မိပါသည္။
ရဲေခါင္ရဲ့အမွတ္ေတြအရမ္းထိုးက်သြားတယ္။ခုဆိုအတန္းထဲမွာအည့ံဆံုးေတာင္ၿဖစ္ေတာ့မယ္။
ဆရာမေလးကတည့္တည့္ႀကီးေၿပာခ်လိုက္ေတာ့ကြ်န္ေတာ့္မွာပါးစပ္အေဟာင္းသားႀကီးၿဖစ္
သြားရသည္။သူမကြ်န္္ေတာ့္ကိုစာရြက္ျဖဴအခ်ိဳ ့လွမ္းေပးသည္။
“တကယ္ေတာ့သူေျဖထားတာအကုန္မွန္တယ္။ေနာက္ဆံုး ၂ပုဒ္ကိုသာမျခစ္ခ်ရင္အမွတ္ျပည့္ရမွာဘဲ။သူ ့ရဲ့စိတ္ထဲမွာဘာေတြေတြးေနလဲကြ်န္မေတာ့
စဥ္းစားလို ့ကိုမရေတာ့ပါဘူး။”
ကြ်န္ေတာ္ဆရာမေလးရံုးခန္းထဲကေလးလံစြာထြက္လာခဲ့သည္။လက္ထဲတြင္ေနာက္ဆံုး
၃မ်က္ႏွာကိုျခစ္ထားေသာစာရြက္…..
“ဦး”
သားရဲ့သူငယ္ခ်င္းဆူးရင့္ပါလား။အရင္ကလိုအိမ္မွာစာလာမက်က္တာေတာင္ၾကာျပီ။သားရဲ့
အမွတ္ေတြနည္းသြားလို ့မ်ားအေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္ေတာ့တာမ်ားလား။ဒါမွမဟုတ္…….
“ဘာေတြစဥ္းစားေနဒါလဲ ဦးရဲ့။သမီးဆူးရင့္ေလ။မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား။”
“ၾသ….ေအး..ေအး။မွတ္မိပါတယ္ကြယ္။”
“ဆရာမကိုလာေတြ ့တာလား…ဦး။”
အမွန္ေတာ့ကြ်န္ေတာ္သူ ့အေမးကိုမေျဖခ်င္ပါ။သို ့ေသာ္…..
“ဟုတ္ပါ့ကြာ။ဒီေကာင္ဘာေတြစိတ္ေလေနလဲမသိပါဘူး။ Bio ကိုေျဖထားတာေအာင္ရံုအမွတ္ဘဲရတယ္။ဟူး…..”
ျပံဳးရႊင္ေနေသာဆူးရင့္မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားသည္ကိုသတိထားမိသည္
“အလကားေကာင္၊ဦးကေတာ့သူ ့ကိုပညာတတ္ႀကီးၿဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို ့
အားေပးလိုက္ရတာ၊အိမ္ေရာက္မွဒီေကာင့္ကိုေဆာ္ရမယ္၊ဒါမွႀကိ ုးစားခ်င္စိတ္ရွိလာမွာ။”
“ရဲေခါင္ ကိုမရိုက္ပါနဲ ့ဦးရယ္၊သူကအေၿဖမွန္ကိုတမင္ၿခစ္ခ်လိုက္တာပါ။”
“ဘယ္လို…..ဦးကိုရွင္းၿပပါဦး၊ဆူးရင့္ရယ္၊ဦးသားကဘာလို ့မ်ား…….”
ဆူးရင့္ရဲ့ရွင္းျပမႈကိုနားေထာင္ရင္းကြ်န္ေတာ္မငိုမိေအာင္မနည္းထိန္းထားခဲ့ရပါသည္။
ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့သားအေပၚျဖစ္ေစခ်င္မႈကတကယ္ေတာ့သူ ့ကိုအဆိုးဆံုးေရာက္ေအာင္ပို ့သလို
ျဖစ္ေေနပါလား။ကြ်န္ေတာ္ဟာဖခင္ေကာင္းတေယာက္မဟုတ္ခဲ့ပါလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္အမွားမ်ားအခ်ိန္မွီျပင္ရမည္။သူ ့ ကိုစိတ္ႀကိဳက္လမ္းေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးမည္။ကြ်န္ေတာ့္္သားႏွင့္သားရဲ့အနာဂါတ္ပညာေရး
အေၾကာင္းေဆြးေႏြးမည္။ကြ်န္ေတာ့္အခ်ိန္စာရင္းထဲမွာသားအတြက္တစ္ေနရာအျမဲဖယ္
ကာထားလိုက္ပါၿပီ။သားအခန္းေရွ ့ကိုကြ်န္ေတာ္လွမ္းခဲ့သည္။ဟိုးအရင္တခ်ိန္ကသားကို
စာသင္ေပးရန္ေခၚသကဲ့သို ့ပင္ကြ်န္ေတာ္ေခၚလိုက္မိသည္……..
“သား….လူေလးရဲေခါင္…ခဏထြက္ခဲ့ပါဦးကြာ။အေဖေျပာစရာရိွလို ့…….” ဟူ၍။
Saturday, November 21, 2009
Friday, February 20, 2009
အေဖ့ ရဲ႔သား (၂)
ကြ်န္ေတာ္ ၁၂နွစ္ျပည္႔ေမြးေန႔ မေရာက္ခင္တစ္ေန႔၊ အေဖ့အား နာၾကည္းခ႔ဲေသာေန႔၊ ထိုေန႔က အေမအိမ္ေပၚမွ ဆင္းသည္။
“အဲေလာက္ျဖစ္ေနရင္လည္း ကြာမယ္ကြာ။” ဟုေျပာလိုက္ေသာ အေဖ႔စကားသံကို ကြ်န္ေတာ္ နား ၂ဖက္ပိတ္ထားသည္႔ၾကားကပင္ အေသအခ်ာၾကားလိုက္ပါသည္။ အေဖနဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ ျပႆနာကို္ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းနားမလည္နိုင္ေပမယ္႔ အေၾကာင္းရင္းခံက အေဖ့ေဒါသေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ေငြကိုပို၍အေလးထားသူ အေဖ၊ ေအးခ်မ္းေနေသာ မိသားစုဘ၀ေလးကို ဖ်က္စီးခဲ႔သူ အေဖ။ ကြ်န္ေတာ္အေဖ့ကို မုန္းတီးခဲ႔မိသည္။ စိတ္နာခဲ႔မိပါသည္။
ယခုကြ်န္ေတာ္ ၁၀တန္းေရာက္ျပီ။ သူငယ္ခ်င္းမိဘေတြ သားသမီးနဲ႔ြ ဘယ္လိုင္းစိတ္၀င္စားသလဲ၊ ၁၀တန္းျပီးရင္ ဘာဆက္တက္မလဲ စသျဖင္႔ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေနခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအေဖေျပာေသာ တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားလံုးမွာ “ေကာင္းေကာင္းေျဖ။ ဆရာ၀န္လိုင္းအမွတ္မီွေအာင္လုပ္၊ မင္းဆရာ၀န္ျဖစ္ရမယ္။ ဒါမွဂုဏ္ရိွမွာ။” ဟူ၍…..
ဆရာ၀န္…ဆရာ၀န္သည္ကြ်န္ေတာ္ အမုန္းဆံုးအလုပ္။ ေဆးထိုးအပ္ကိုယ္မည္႔အစား ဓါးမကိုင္ကာႏြားသတ္သမားဘဲလုပ္စားလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကို မနွစ္သက္ေသာ ေရြးခ်ယ္မႈျဖင္႔ အဆံုးမသတ္လို။
အမွတ္မီွေအာင္လုပ္ရမယ္… အမွတ္မီွရင္……. အမွတ္မီွမွ………။
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ အလြန္ရူးမိုက္ေသာအေတြးတစ္ခု၀င္ေရာက္လာသည္။ ဆရာ၀န္လိုင္းဆုိတာ အမွတ္ျမင္႔မွရနိုင္တာဘဲ။ ဘာသာ ၁ခုခုကို ေအာင္ရံုေလးဘဲေျဖရင္ ေဆးေက်ာင္း၀င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဆိုဆရာ၀န္လည္းလုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့….။
---------xxx-------------------------------xxx-------------------------------xxx---------
“ဘယ္လို…? နင္ရူးမ်ားေနလား၊ ရဲေခါင္။ ဒါမွမဟုတ္ ညက Playstation ေဆာ့တာမ်ားသြားလား?”
ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ဆူး ၁ေယာက္ကြ်န္ေတာ့္ idea ေၾကာင္႔ထိုင္ေနရာကပင္ထ၍ ခုန္၏။
“နင္ဘာေတြေတြးေနတာလဲဟာ။ နင္ဆရာ၀န္မလုပ္ခ်င္ေၾကာင္း နင္႔အေဖကိုေျပာျပလိုက္ရင္ ျပီးတာဘဲေပါ့။”
ကြ်န္ေတာ္သူ႔မကို ေမာ့မၾကည္႔ဘဲ ေခါင္းခါမိသည္။ အစတည္းက အေဖနဲ႔စကားေျပာရင္ အေပါက္လမ္းတည္႔သည္မဟုတ္။ ဒီကိစၥေၾကာင္႔ကြ်န္ေတာ္ ထပ္၍အျငင္းမပြားခ်င္။ ဘယ္သူနိုင္မွန္းၾကိဳသိေနတဲ႔ တိုက္ပြဲတစ္ခုကို ဘာလို႔စေနမလဲေလ…..
“နင္ ၁၀တန္းအမွတ္ေကာင္းမွ ၾကိဳက္တဲ႔လိုင္းေလွ်ာက္လို႔ရမွာ။ နင္သြားခ်င္တဲ႔ US ကိုလည္းသြားလို႔ရမွာ။ နင္႔ IQ နဲ႔ all D ေလာက္အသာေလးရနိုင္တဲ႔ဟာကို… အရူးမထခ်င္စမ္းပါနဲ႔ဟာ။ “
ဒီတစ္ခါလည္းကြ်န္ေတာ္ သူ႔မ်က္နွာကို မၾကည္႔ဘဲေျပာမိသည္။ “နင္ငါ႔အေဖကို နားမလည္ပါဘူး၊ ဆူးရယ္။”
“နင္က နင္႔အေဖကို ျဖစ္ခ်င္တာေတြဖြင္႔ေျပာဖို႔ထက္ စာေမးပဲြကို ေအာင္ရံုဘဲေျဖရတဲ႔လမ္းကိုေရြးမယ္ေပါ့? "
ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ္႔လိုက္သည္။ သူမ မ်က္၀န္းနဲ႔ေ၀းရာလမ္းမၾကီးေပၚကို ၾကည္႔ေနစဲ……..။
---------xxx-------------------------------xxx-------------------------------xxx---------
စာေမးပဲြနားနီး၍ က်ဴရွင္က ပိုင္းေလာ့ဆိုလား ဘာဆိုလားစစ္သည္။ ဘာမွေတာ့မဟုတ္… တကယ္႔ ၁၀တန္းေျဖသလို အခ်ိန္အတိအက်၊ စည္းကမ္းအတိအက် ျဖင္႔ေျဖခိုင္းျခင္းပင္။ ဒီေန႔ Bio ပိုင္းေလာ့။ ေမးခြန္းေတြက မခက္ပါ။ အခ်ိန္မျပည္႔ခင္ပင္ အကုန္ေျဖျပီးေလျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ plan ကိုစပါေတာ့မည္။ Bio သည္ေအာင္ရံုသာေျဖရန္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာဘာသာတစ္ခု။ အမွတ္ေလ်ာ႔ေအာင္လုပ္သည္႔ နည္းလမ္းေတြက မ်ားပါသည္။ သိပ္စဥ္းစားရန္မလို… ေပတံနွင္႔ ေဘာပင္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ ေနာက္ဆံုးေျဖထားေသာ ေမးခြန္းရွည္ ၂ပုဒ္ကို ျခစ္ခ်လိုက္သည္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ အမွတ္ ၄၀ေလာက္ျပဳတ္ျပီ။ ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေက်နပ္ကာျပံဳးမိပါေသးသည္။
---------xxx-------------------------------xxx-------------------------------xxx---------
ဒီေန႔ Bio ဆရာမက အေဖ့ကိုေခၚေတြ႔တယ္ဆိုဘဲ။ အားလံုးကိုရင္ဆိုင္မည္ဟုအားတင္းထားရင္းနွင္႔ပင္ နွလံုးခုန္သံေတြျမန္လာခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အမွတ္ကို သိျပီးလွ်င္ေတာ့ အေဖ့ကြ်န္ေတာ့္ကို နွစ္ျပားမတန္ေအာင္ဆူေတာ့မည္။ ေဗဒင္ေမးစရာမလို၊ က်ိမ္းေသပင္။
“သား၊ လူေလးရဲေခါင္။ ခဏထြက္ခဲ႔ပါဦးကြာ။ အေဖေျပာစရာရိွလို႔။”
ေဟာ… အေဖျပန္လာျပီ။
သား? လူေလး? အေဖကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီလိုမေခၚတာၾကာပါျပီ။ ခုမွဘာလို႔မ်ား…??? Bio အမွတ္ေတြျမင္လို႔ အေဖေဒါသထြက္လြန္ျပီး ေပါက္သြားျပီလား။ ကြ်န္ေတာ္မထြက္လာမွာစိုး၍ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ျဖင္႔ေခၚျခင္းလား။ Question marks… question marks…….
ဘယ္လိုေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္အေဖ့ကုိရင္ဆိုင္ရမွာဘဲေလ။ ထြက္တာေပါ့။
ရိွရိွသမွ် သတၱိတို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုသြင္းကာ အေဖထိုင္ေနေသာ ကုလားထိုင္ဆီသို႔ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔သည္။
“အဲေလာက္ျဖစ္ေနရင္လည္း ကြာမယ္ကြာ။” ဟုေျပာလိုက္ေသာ အေဖ႔စကားသံကို ကြ်န္ေတာ္ နား ၂ဖက္ပိတ္ထားသည္႔ၾကားကပင္ အေသအခ်ာၾကားလိုက္ပါသည္။ အေဖနဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ ျပႆနာကို္ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းနားမလည္နိုင္ေပမယ္႔ အေၾကာင္းရင္းခံက အေဖ့ေဒါသေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ခ်က္ခ်ခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္ ေငြကိုပို၍အေလးထားသူ အေဖ၊ ေအးခ်မ္းေနေသာ မိသားစုဘ၀ေလးကို ဖ်က္စီးခဲ႔သူ အေဖ။ ကြ်န္ေတာ္အေဖ့ကို မုန္းတီးခဲ႔မိသည္။ စိတ္နာခဲ႔မိပါသည္။
ယခုကြ်န္ေတာ္ ၁၀တန္းေရာက္ျပီ။ သူငယ္ခ်င္းမိဘေတြ သားသမီးနဲ႔ြ ဘယ္လိုင္းစိတ္၀င္စားသလဲ၊ ၁၀တန္းျပီးရင္ ဘာဆက္တက္မလဲ စသျဖင္႔ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ေနခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအေဖေျပာေသာ တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားလံုးမွာ “ေကာင္းေကာင္းေျဖ။ ဆရာ၀န္လိုင္းအမွတ္မီွေအာင္လုပ္၊ မင္းဆရာ၀န္ျဖစ္ရမယ္။ ဒါမွဂုဏ္ရိွမွာ။” ဟူ၍…..
ဆရာ၀န္…ဆရာ၀န္သည္ကြ်န္ေတာ္ အမုန္းဆံုးအလုပ္။ ေဆးထိုးအပ္ကိုယ္မည္႔အစား ဓါးမကိုင္ကာႏြားသတ္သမားဘဲလုပ္စားလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကို မနွစ္သက္ေသာ ေရြးခ်ယ္မႈျဖင္႔ အဆံုးမသတ္လို။
အမွတ္မီွေအာင္လုပ္ရမယ္… အမွတ္မီွရင္……. အမွတ္မီွမွ………။
ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ အလြန္ရူးမိုက္ေသာအေတြးတစ္ခု၀င္ေရာက္လာသည္။ ဆရာ၀န္လိုင္းဆုိတာ အမွတ္ျမင္႔မွရနိုင္တာဘဲ။ ဘာသာ ၁ခုခုကို ေအာင္ရံုေလးဘဲေျဖရင္ ေဆးေက်ာင္း၀င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါဆိုဆရာ၀န္လည္းလုပ္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့….။
---------xxx-------------------------------xxx-------------------------------xxx---------
“ဘယ္လို…? နင္ရူးမ်ားေနလား၊ ရဲေခါင္။ ဒါမွမဟုတ္ ညက Playstation ေဆာ့တာမ်ားသြားလား?”
ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ဆူး ၁ေယာက္ကြ်န္ေတာ့္ idea ေၾကာင္႔ထိုင္ေနရာကပင္ထ၍ ခုန္၏။
“နင္ဘာေတြေတြးေနတာလဲဟာ။ နင္ဆရာ၀န္မလုပ္ခ်င္ေၾကာင္း နင္႔အေဖကိုေျပာျပလိုက္ရင္ ျပီးတာဘဲေပါ့။”
ကြ်န္ေတာ္သူ႔မကို ေမာ့မၾကည္႔ဘဲ ေခါင္းခါမိသည္။ အစတည္းက အေဖနဲ႔စကားေျပာရင္ အေပါက္လမ္းတည္႔သည္မဟုတ္။ ဒီကိစၥေၾကာင္႔ကြ်န္ေတာ္ ထပ္၍အျငင္းမပြားခ်င္။ ဘယ္သူနိုင္မွန္းၾကိဳသိေနတဲ႔ တိုက္ပြဲတစ္ခုကို ဘာလို႔စေနမလဲေလ…..
“နင္ ၁၀တန္းအမွတ္ေကာင္းမွ ၾကိဳက္တဲ႔လိုင္းေလွ်ာက္လို႔ရမွာ။ နင္သြားခ်င္တဲ႔ US ကိုလည္းသြားလို႔ရမွာ။ နင္႔ IQ နဲ႔ all D ေလာက္အသာေလးရနိုင္တဲ႔ဟာကို… အရူးမထခ်င္စမ္းပါနဲ႔ဟာ။ “
ဒီတစ္ခါလည္းကြ်န္ေတာ္ သူ႔မ်က္နွာကို မၾကည္႔ဘဲေျပာမိသည္။ “နင္ငါ႔အေဖကို နားမလည္ပါဘူး၊ ဆူးရယ္။”
“နင္က နင္႔အေဖကို ျဖစ္ခ်င္တာေတြဖြင္႔ေျပာဖို႔ထက္ စာေမးပဲြကို ေအာင္ရံုဘဲေျဖရတဲ႔လမ္းကိုေရြးမယ္ေပါ့? "
ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ္႔လိုက္သည္။ သူမ မ်က္၀န္းနဲ႔ေ၀းရာလမ္းမၾကီးေပၚကို ၾကည္႔ေနစဲ……..။
---------xxx-------------------------------xxx-------------------------------xxx---------
စာေမးပဲြနားနီး၍ က်ဴရွင္က ပိုင္းေလာ့ဆိုလား ဘာဆိုလားစစ္သည္။ ဘာမွေတာ့မဟုတ္… တကယ္႔ ၁၀တန္းေျဖသလို အခ်ိန္အတိအက်၊ စည္းကမ္းအတိအက် ျဖင္႔ေျဖခိုင္းျခင္းပင္။ ဒီေန႔ Bio ပိုင္းေလာ့။ ေမးခြန္းေတြက မခက္ပါ။ အခ်ိန္မျပည္႔ခင္ပင္ အကုန္ေျဖျပီးေလျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ plan ကိုစပါေတာ့မည္။ Bio သည္ေအာင္ရံုသာေျဖရန္ ေရြးခ်ယ္ထားေသာဘာသာတစ္ခု။ အမွတ္ေလ်ာ႔ေအာင္လုပ္သည္႔ နည္းလမ္းေတြက မ်ားပါသည္။ သိပ္စဥ္းစားရန္မလို… ေပတံနွင္႔ ေဘာပင္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ ေနာက္ဆံုးေျဖထားေသာ ေမးခြန္းရွည္ ၂ပုဒ္ကို ျခစ္ခ်လိုက္သည္။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ အမွတ္ ၄၀ေလာက္ျပဳတ္ျပီ။ ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေက်နပ္ကာျပံဳးမိပါေသးသည္။
---------xxx-------------------------------xxx-------------------------------xxx---------
ဒီေန႔ Bio ဆရာမက အေဖ့ကိုေခၚေတြ႔တယ္ဆိုဘဲ။ အားလံုးကိုရင္ဆိုင္မည္ဟုအားတင္းထားရင္းနွင္႔ပင္ နွလံုးခုန္သံေတြျမန္လာခဲ႔သည္။ ကြ်န္ေတာ္႔အမွတ္ကို သိျပီးလွ်င္ေတာ့ အေဖ့ကြ်န္ေတာ့္ကို နွစ္ျပားမတန္ေအာင္ဆူေတာ့မည္။ ေဗဒင္ေမးစရာမလို၊ က်ိမ္းေသပင္။
“သား၊ လူေလးရဲေခါင္။ ခဏထြက္ခဲ႔ပါဦးကြာ။ အေဖေျပာစရာရိွလို႔။”
ေဟာ… အေဖျပန္လာျပီ။
သား? လူေလး? အေဖကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီလိုမေခၚတာၾကာပါျပီ။ ခုမွဘာလို႔မ်ား…??? Bio အမွတ္ေတြျမင္လို႔ အေဖေဒါသထြက္လြန္ျပီး ေပါက္သြားျပီလား။ ကြ်န္ေတာ္မထြက္လာမွာစိုး၍ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ျဖင္႔ေခၚျခင္းလား။ Question marks… question marks…….
ဘယ္လိုေၾကာင္႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္အေဖ့ကုိရင္ဆိုင္ရမွာဘဲေလ။ ထြက္တာေပါ့။
ရိွရိွသမွ် သတၱိတို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုသြင္းကာ အေဖထိုင္ေနေသာ ကုလားထိုင္ဆီသို႔ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ႔သည္။
Monday, February 2, 2009
အေဖ ရဲ႔သား
ၾသ... ဒီ blog ေလးကိုေတာင္လွည္႔မၾကည္႔ျဖစ္တာအေတာ္ၾကာေနပါ့လား။ ဖုန္မကဘူး၊ မိႈေတာင္တက္ေနေလာက္ျပီ။ Post အသစ္ေတြကို ေရးေတာ့ေရးျဖစ္ပါတယ္။ Publish လုပ္ဖို႔မအားနိုင္ဘူးျဖစ္ေနလို႔..... ဒီေန႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတဲ႔ ဇာတ္လမ္းတိုေလးရဲ႔ နိဒါန္းတစ္ပိုင္းတစ္စေလးကို မရရေအာင္တင္လိုက္ပါတယ္။ Enjoy... :)
အေဖ။ ။
အေဖ ဆိုေသာ စကားလံုးအားၾကားလိုက္ရသည္နွင္႔ ငယ္စဥ္က အေဖကြ်န္ေတာ့ကို စာသင္ေပးေနေသာ ပံုရိပ္၊ ပံုျပင္ေျပာျပေနေသာ ပံုရိပ္တို႔ တစ္ဖြားဖြားေပၚကာလာ၏။ အေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့္ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္၊ အေမ့ ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ အရာအားလံုးထက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုကို ပိုအေလးထားတယ္ဆိုတာ အေဖဖြင္႔ထုတ္မေျပာေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားမိရပါတယ္။
“သားတစ္ေယာက္ထဲရိွလည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေအးေဆးဘဲဗ်ိဳ႔။ ဒီေကာင္က ၾကီးလာရင္အားကိုးရမွာဗ်။” ဟူ၍မိတ္ေဆြတို႔အား အေဖေျပာေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ေလဘ၀င္ဟပ္၍ မဆံုးနိုင္ခဲ႔။ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို အသိဆံုးသူျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္သည္တို႔ကို အေလးထားရံု၊ သိရုံသာမက မရရေအာင္လည္း ျဖည္႔စြမ္းေပးသည္။
အလုပ္ေတြရိွလ်က္နွင္႔ပင္ ၃လတစ္ခါ မိသားစုအေပ်ာ္ခရီး အတူထြက္တာေတြ၊ မနက္အေစာထစရာ ရိွလ်က္နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္မအိပ္မခ်င္း ပံုေျပာျပတာေတြ….. အေဖ့ေမတၱာကို ငယ္စဥ္ဘ၀က ကြ်န္ေတာ္အျပည္႔အ၀ ခံစားခဲ႔ရပါသည္။
သို႔ေသာ္….. ထိုအခ်ိန္တို႔ကို ယခုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္မရနိုင္ေတာ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ၇နွစ္သားအရြယ္တြင္ ယခင္ဘိုးဘြားပိုင္ေကာ္ဖီျခံကို အေဖထိုးခ်ဲ႔ကာ ေကာ္ဖီစက္ရံုတည္ခဲ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အေဖသည္အျခားသူတစ္ေယာက္၊ အျခားသူစိမ္းတစ္ေယာက္လုိပင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔ပါသည္။ အျမဲတေစ ျပံဳးရႊင္ေနေသာ အေဖ့မ်က္နွာသည္ပင္ ယခုအခါခက္ထန္လာခဲ႔ျပီ။ အေဖညညဆို အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည္။ ၄၊ ၅ ရက္ဆက္တိုက္ စက္ရံုမွာဘဲအိပ္ျဖစ္ခဲ႔သည္႔ ညေပါင္းလည္းမနည္းေတာ့။ အေဖ႔ညအိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္တို႔ကိုပင္ မၾကားရသည္မွာၾကာေလျပီ။ အရင္တုန္းက မိသားစု ၃ေယာက္ထမင္းလက္ဆံုစားခဲ႔ သည္႔စားပဲြ၀ိုင္းၾကီးလည္ စတိုခန္းသုိ႔ေရာက္ခဲ႔ျပီ။ ဒါေတြကို အေဖမသိပါ။ ဂရုလည္းမစိုက္ခဲ႔ပါ။ စက္ရုံ စရင္းဇယားေတြထဲမွာပင္ နစ္ျမဳပ္ေနခဲ႔သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ၁၂နွစ္ျပည္႔ေမြးေန႔ မေရာက္ခင္တစ္ေန႔၊ အေဖ့အား နာၾကည္းခ႔ဲေသာေန႔၊ ထိုေန႔က အေမအိမ္ေပၚမွ ဆင္းသည္။
ဆက္ပါဦးမည္...
အေဖ။ ။
အေဖ ဆိုေသာ စကားလံုးအားၾကားလိုက္ရသည္နွင္႔ ငယ္စဥ္က အေဖကြ်န္ေတာ့ကို စာသင္ေပးေနေသာ ပံုရိပ္၊ ပံုျပင္ေျပာျပေနေသာ ပံုရိပ္တို႔ တစ္ဖြားဖြားေပၚကာလာ၏။ အေဖဟာ ကြ်န္ေတာ့္ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္၊ အေမ့ ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ အရာအားလံုးထက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုကို ပိုအေလးထားတယ္ဆိုတာ အေဖဖြင္႔ထုတ္မေျပာေပမယ္႔ ကြ်န္ေတာ္ ခံစားမိရပါတယ္။
“သားတစ္ေယာက္ထဲရိွလည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေအးေဆးဘဲဗ်ိဳ႔။ ဒီေကာင္က ၾကီးလာရင္အားကိုးရမွာဗ်။” ဟူ၍မိတ္ေဆြတို႔အား အေဖေျပာေလတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ေလဘ၀င္ဟပ္၍ မဆံုးနိုင္ခဲ႔။ အေဖသည္ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို အသိဆံုးသူျဖစ္၏။ ကြ်န္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္သည္တို႔ကို အေလးထားရံု၊ သိရုံသာမက မရရေအာင္လည္း ျဖည္႔စြမ္းေပးသည္။
အလုပ္ေတြရိွလ်က္နွင္႔ပင္ ၃လတစ္ခါ မိသားစုအေပ်ာ္ခရီး အတူထြက္တာေတြ၊ မနက္အေစာထစရာ ရိွလ်က္နွင္႔ ကြ်န္ေတာ္မအိပ္မခ်င္း ပံုေျပာျပတာေတြ….. အေဖ့ေမတၱာကို ငယ္စဥ္ဘ၀က ကြ်န္ေတာ္အျပည္႔အ၀ ခံစားခဲ႔ရပါသည္။
သို႔ေသာ္….. ထိုအခ်ိန္တို႔ကို ယခုအခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္မရနိုင္ေတာ့ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ ၇နွစ္သားအရြယ္တြင္ ယခင္ဘိုးဘြားပိုင္ေကာ္ဖီျခံကို အေဖထိုးခ်ဲ႔ကာ ေကာ္ဖီစက္ရံုတည္ခဲ႔သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အေဖသည္အျခားသူတစ္ေယာက္၊ အျခားသူစိမ္းတစ္ေယာက္လုိပင္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔ပါသည္။ အျမဲတေစ ျပံဳးရႊင္ေနေသာ အေဖ့မ်က္နွာသည္ပင္ ယခုအခါခက္ထန္လာခဲ႔ျပီ။ အေဖညညဆို အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည္။ ၄၊ ၅ ရက္ဆက္တိုက္ စက္ရံုမွာဘဲအိပ္ျဖစ္ခဲ႔သည္႔ ညေပါင္းလည္းမနည္းေတာ့။ အေဖ႔ညအိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္တို႔ကိုပင္ မၾကားရသည္မွာၾကာေလျပီ။ အရင္တုန္းက မိသားစု ၃ေယာက္ထမင္းလက္ဆံုစားခဲ႔ သည္႔စားပဲြ၀ိုင္းၾကီးလည္ စတိုခန္းသုိ႔ေရာက္ခဲ႔ျပီ။ ဒါေတြကို အေဖမသိပါ။ ဂရုလည္းမစိုက္ခဲ႔ပါ။ စက္ရုံ စရင္းဇယားေတြထဲမွာပင္ နစ္ျမဳပ္ေနခဲ႔သည္။
ကြ်န္ေတာ္ ၁၂နွစ္ျပည္႔ေမြးေန႔ မေရာက္ခင္တစ္ေန႔၊ အေဖ့အား နာၾကည္းခ႔ဲေသာေန႔၊ ထိုေန႔က အေမအိမ္ေပၚမွ ဆင္းသည္။
ဆက္ပါဦးမည္...
Subscribe to:
Posts (Atom)